Сандугачлар ияләшкән су эчәргә миләштән.
Сагынуларым бетәр иде сине куреп сөйләшсәм.

Кушымта: Эх, тала, тала, тала, тала ике беләгем.
Нигә тала, нигә яна икән минем йөрәгем?

Агыйделгә басма салдым каенын сайлап кына.
Яннарыңа барыр идем кош булып сайрап кына.

Агыйделкәйне кичкәндә, җырлыйм ишкәк ишкәндә.
Өзелә үзәк, яна йөрәк, җаныем искә төшкәндә.

Агыйдел суы тирбәлә уртасында сал булса.
Суга салсаң, калкып чыгар безгә насыйп яр булса.

Соловьи приловчились пить воду с рябины
Страдания закончились бы, если бы поговорила с тобой.

Припев: Устали, устали мои запястья. ( от гребли )
Но почему же устало, почему горит моё сердце?

В Агидели выложила подмости отбирая ветки березы,
Приблизилась бы к тебе подпевая , как птица.

Пересекая Агидель гребя веслами пою,
Ревет внутри, горит сердце, понимая что душа не на месте.

Агидель рябит, если отмель в середине.
Если в воду окунуть, всплывет, написан общий яр/берег. (в значении суждено быть вместе )